Chociaż polski uważany jest za bardzo trudny język, to ma wyjątkowo małą ilość czasów. Rozróżnia się trzy główne: teraźniejszy, przeszły i przyszły. Tymczasem z pozoru prosty język angielski ma kilkanaście różnych czasów, które na dodatek wiążą się z mową zależną czy ze zdaniami warunkowymi. Na szczęście, na co dzień Anglicy nie wyrażają czasu we wszystkich jego możliwych aspektach i trybach – niektóre konstrukcje są dość rzadko stosowane.
Dla określenia teraźniejszości
Present Simple i Present Continuous to czasy stosowane w odniesieniu do czystej teraźniejszości (czysty ma tutaj znaczenie, ponieważ zaraz omówimy jak to jest w przypadku Present Perfect i Present Perfect Continuous). Tymczasem Present Simple odnosi się do teraźniejszych czynności, które są powtarzalne, wykonywane z pewną częstotliwością. Do wyrażania czynności wykonywanych w momencie mówienia o nich stosuje się natomiast Present Continuous. Z kolei za pomocą czasu Present Perfect mówimy o rzeczach dokonanych, bez dokładnego określenia momentu ich wykonania lub gdy ich skutki mają znaczenie dla teraźniejszości. Jest jeszcze czas Present Perfect Continuous, w którym mówi się o czynności trwającej teraz, ale rozpoczętej w przeszłości, przy czym najważniejsza jest ciągłość jej trwania.
Dla mówienia o przeszłości
Tutaj znowu spotykamy się z czterema czasami, które rozróżnia się na podstawie ich ciągłości oraz aspektu dokonanego lub niedokonanego. Past Simple to czas konkretny, którym wyraża się czynności dokonane lub takie, którym towarzyszy określony punkt w przeszłości. Z kolei Past Continuous to czynność trwająca w przeszłości, która nie została dokonana i dodatkowo służy jako tło dla wydarzenia punktowego. Past Perfect to czas zaprzeszły, który wyraża czynność poprzedzającą inną czynność w przeszłości, jeśli pomiędzy nimi występuje pewien związek. W ten sam sposób funkcjonuje Past Perfect Continuous, jednak podobnie jak w przypadku innych czasów Continuous, również tutaj kładzie się nacisk na trwanie czynności.
Dla gdybania o przyszłości
Wbrew pozorom, kluczowym czynnikiem mówienia o przyszłości w języku angielskim jest aspekt dokonania danych czynności. Future Simple wybieramy, gdy chcemy powiedzieć o czynności punktowej lub decyzjach podejmowanych w chwili mówienia, czyli niezaplanowanych. Future Continuous kładzie nacisk na to, że dana czynność będzie trwała o określonej porze w przyszłości. Future Perfect mówi o czynnościach przyszłych, które zostaną ukończone przed pewnym momentem, na przykład na podstawie własnych planów lub odgórnych decyzji. Natomiast Future Perfect Continuous znowu podkreśli długi czas trwania określonej czynności w odniesieniu do pewnego momentu w przyszłości.