Język angielski występuje w wielu odmianach, spośród których najpopularniejszymi wariantami są brytyjski i amerykański. Ogólnie rzecz ujmując, język stosowany w Stanach Zjednoczonych jest ukształtowany przez tendencję do uproszczenia systemu, podczas gdy w Wielkiej Brytanii wciąż kultywuje się tradycyjne zasady i normy językowe. Różnice pomiędzy wariantami przejawiają się w nieco odmiennej wymowie, słownictwie, pisowni i gramatyce.
Najbardziej zauważalna różnica w wymowie dotyczy realizacji głoski „r”. W wersji amerykańskiej głoskę wymawia się dźwięcznie, zdecydowanie mocniej niż w brytyjskim, gdzie delikatnie artykułowane „r” po samogłosce staje się niemal niesłyszalne.
W amerykańskim słownictwie górę bierze ekonomia języka, która doprowadziła do redukcji „zbędnych” liter. Brytyjskie „jewellery” zamienia się więc w „jewelery”, a „colour” w „color”. Tendencja do uproszczeń ukształtowała również amerykańską wersję angielskiej gramatyki. Dla przykładu – część czasowników nieregularnych w Stanach Zjednoczonych odmienia się regularnie.
Niewątpliwie najbardziej charakterystyczną różnicą, która dzieli użytkowników języka angielskiego na miłośników wariantu brytyjskiego i amerykańskiego, jest akcent i sposób intonacji. W Wielkiej Brytanii obowiązuje płynna, bardziej bezdźwięczna wymowa, poszczególne głoski zlewają się ze sobą lub znikają – taki sposób artykulacji uchodzi za szlachetny. W USA dokładniej wymawia się każdą głoskę, dzięki czemu jest to wariant prostszy w komunikacji i nauce.