Włoski i hiszpański – oba te języki mają łaciński rodowód. Z tego względu występują między nimi podobieństwa. W jakim stopniu są do siebie podobne? Odpowiedzi na to pytanie znajdują się w poniższym tekście.
Wysokie podobieństwo na poziomie leksyki
Te dwa języki Europy południowej są do siebie najbardziej zbliżone na poziomie leksykalnym. Szacuje się, że ponad 80 procent słownictwa w hiszpańskim i włoskim jest podobna, a nawet taka sama. Różnice występują głównie w zapisie graficznym, wymowie oraz użyciu danych słów w składni. Wysokie podobieństwo sprawia, że użytkownicy tych dwóch języków mogą porozumiewać się między sobą, jednak tylko do pewnego stopnia i przy zachowaniu powolnego tempa mówienia.
Wystrzegaj się pułapek
Bliźniaczość słów jest pewnym ułatwieniem, ale jednocześnie stwarza zagrożenie niepoprawnego używania pewnych wyrażeń, które tylko z pozoru posiadają to samo znaczenie – chodzi tutaj o tzw. fałszywych przyjaciół. Należy pamiętać o tym, że „burro” oznacza po hiszpańsku „osła”, podczas gdy po włosku – „masło”. Z kolei „pronto” w języku Cervantesa oznacza „szybko, wkrótce”, a w języku Petrarki jest to „gotowy”. Kolejnym wartym zapamiętania przykładem jest „barato”, które po hiszpańsku oznacza „tani”, a po włosku – „oszukany”.
Odmiana czasowników
Koniugacja, która sprawia uczniom tak wiele problemów, jest w obu tych językach dość podobna. Dotyczy to zarówno czasów prostych, w których czasownik jest wyrażony za pomocą jednego słowa, jak i złożonych, gdzie forma czasownika składa się z dwóch członów. W obu językach występują trzy główne koniugacje – w hiszpańskim są to czasowniki zakończone na -ar, -er,-ir, podczas gdy we włoskim końcówki przyjmują formę -are, -ere, -ire. W obu językach czasowniki oznaczające „być” i „mieć” (hiszpańskie „ser” i „tener”, włoskie „essere” i „avere”) są odmieniane w sposób nieregularny.
Co z gramatyką?
Zapis i użycie przedimków są do siebie dość podobne w obu językach. Różnice występują w zapisie przedimków określonych – hiszpańskie „el” odpowiada włoskiemu „il”, podczas gdy „los” zamienia się w „i”, a „las” w „les”. Budowa zdań w hiszpańskim i włoskim jest do siebie podobna. Zdanie twierdzące składa się z podmiotu, orzeczenia, a następnie z dopełnienia. Oba języki należą do języków typu pro-drop, czyli dopuszczających pominięcie zaimka. Wynika to z tego, że czasownik jest odmieniony w liczbie i osobie. Zarówno w hiszpańskim, jak i włoskim zaimek w formie dopełnienia jest umieszczany przed odmienionym czasownikiem.