Przypadek jest kategorią gramatyczną, przez którą odmienia się m.in. rzeczowniki, liczebniki, przymiotniki czy zaimki. W polszczyźnie mamy 7 przypadków i ich stosowanie jest dla nas naturalne – nawet w sytuacji, gdy nie pamiętamy ich nazw czy pytań, na które odpowiadają. Angielska morfologia, a szczególnie fleksja, jest zdecydowanie prostsza, co także jest jednym z powodów popularności tego języka.
Rola gramatycznych przypadków
W praktyce w angielskim nie występuje system deklinacyjny w takiej postaci, jaką znamy z języka polskiego. Oznacza to, że rola gramatycznych przypadków również jest bardzo mocno ograniczona. Najczęściej o przypadku decyduje składnia zdania. Wyjątkiem od tej reguły są zaimki osobowe, którym mogą być przypisane trzy przypadki. Są to nominative case, czyli mianownik, genitive case, czyli dopełniacz, oraz objective case, czyli celownik/biernik. I tak zaimki w mianowniku przyjmują kolejno formy I, you, he, she, it, we, they. W dopełniaczu zmieniają się w zaimki dzierżawcze my/mine, your, his, her, its, our, their, zaś w bierniku/celowniku me, you, him, her, it, us, them.
Konstrukcja gramatyczna
Warto jednak pamiętać, że angielskie rzeczowniki posiadają konstrukcję gramatyczną przypisaną dopełniaczowi, zwaną dopełniaczem saksońskim. Przyjmuje ona zapis –‘s (apostrof + „s”) na końcu wyrazu, np. father’s car (samochód ojca). Z kolei wyrazy w liczbie mnogiej, które są zakończone na „s”, posiadają sam apostrof, np. boys’ toys (zabawki chłopców).